Mixed feelings

Gisterochtend uitgecheckt uit ons mooie hotel in Kaapstad, op weg naar ons laatste reisdoel: Kaap de Goede Hoop. Ik had daar voor de lunch gereserveerd in het restaurant met de toepasselijke naam Two Oceans. Wie had dat gedacht: lunchen op een plek die je alleen maar kent van de geschiedenislessen over de ontdekkingsreizigers die de kaap rondden op zoek naar een zeeroute via Afrika naar india.

Een schitterende locatie inderdaad, met vol zicht op beide oceanen. Na de lunch nog verder door het natuurpark gereden met de meest fantastische zeegezichten en vervolgens via de zuidoostkant van de kaap terug richting het vliegveld.

De laatste dag van de reis overheersen gemengde gevoelens. Tijdens het ontbijt bereikte ons via de kinderen het bericht over de verschrikkelijke aanslagen in Brussel. En zeker in het verre Kaapstad is dat ineens erg dicht bij huis.

Maar ook bij terugkomst in Nederland, gemengde gevoelens over wat je nu van Zuid-Afrika moet vinden. Lethargie is het woord dat ik deze vakantie weer eens heb opgepoetst. Enerzijds begrijp dat Zuid-Afrika een land is dat een snelle ontwikkeling heeft doorgemaakt en eigenlijk nog steeds doormaakt. Een land met een snel groeiende, erg jonge, bevolking, waarbij een hoge werkeloosheid bijna vanzelf een groot probleem is. Maar ik kan toch moeilijk wennen aan mensen (of eigenlijk mannen) die je overal onder een boom ziet liggen en die ogenschijnlijk tot niets meer komen. Fatalisme is ook zo'n woord dat me daarbij te binnen schiet.

En als laatste woord: fascinatie. Een fascinerend land, waar veel gebeurt, dingen soms erg hetzelfde zijn als thuis en soms ook zo anders (denk aan in een open pickup op de snel weg zitten, lopen langs diezelfde snelweg of over het spoor). Ook een land met veel grotere contrasten dan waaraan wij in onze egalitaire Nederlandse samenleving gewend zijn. En zeker een land om naar terug te gaan.